✈★در امتدادكــ مهتاب ـوچه🧡☀️👤انتظار

پسرجواني البته با مجوز مي خواست از مرز

رد بشود ولي روي دوچرخه اش يك كيسه شن بود.

مامور وظيفه شناس به آن كيسه مشكوك شد.پسر را

يك شبانه روز در بازداشت نگه داشت  وخوب كيسه

را وارسي كرد وديد واقعا جز شن چيزي در آن نيست!

صبح پسرك را آزاد كرد ورفت. هفته بعد دوباره همين

وضع تكرار شد .هفته بعد دوباره....اين وضع تا سه سال

ادامه يافت وبعد ديگر اين آمد وشد قطع شد.

گذشت وگذشت تا اينكه روزي در بازار مامور همان پسرك

را ديد وبا كنجكاوي جلو رفت وپرسيد:من حس مي كردم  ومي كنم

تو ريگي در كفش داشتي....حالا وجدانا بگو چه قاچاق مي كردي؟!

پسرك گفت:دوچرخه!!!

گاهي توجه به مسائل فرعي ما را از مسائل اصلي باز مي دارد.

تو مي تواني؟

 ...........................................................................

يادمان باشد هميشه ذره ايي حقيقت پشت هر«فقط شوخي بود»

كمي كنجكاوي پشت«همينطوري پرسيدم»

قدري احساس پشت«به من چه»

مقداري خرد پشت«چه ميدونم»

واندكي درد پشت «اشكالي نداره» وجود دارد!

..........................................................................

۲۰۱

چه مهربان ومادرانه مي ليسيد "ببر" صورت بچه هايش را

بعد از دريدن بچه خرگوش

من كبوترهاي شعرم را

دهم پرواز؟

شهر را گويي

نفس در سينه پنهان است

شاخسار لحظه ها را

برگي از برگي نمي جنبد

آسمان در چارديواري ملال خويش

زنداني ست

روي اين مرداب

يك جنبنده پيدا نيست

آفتاب از اين همه دلمردگي ها

روي گردان است

بال پرواز زمان بسته است

هرصدايي را زبان بسته است

زندگي سردرگريبان است

            ***

اي قناري هاي شيرينكار

آسمان شعرتان از نغمه ها سرشار

اي خروشان موج هاي مست

آفتاب قصه هاتان گرم

چشمه آوازتان جاودان جوشان

شعر من مي ميرد و

هنگام مرگش نيست

زيستن را

_در چنين آلودگي ها_

زاد وبرگش نيست

اي تپش هاي دل بي تاب من

اي سرود بي گناهي ها

اي تمناهاي سركش

اي غريو تشنگي ها!

در كجاي اين ملال آباد

من سرودم را كنم فرياد؟

در كجاي اين فضاي تنگ بي آواز

من كبوترهاي شعرم را

دهم پرواز؟

               "  فريدون مشيري"

اخم بر واژه بسي نازيباست ،بهترين واژه همين لبخند است

،كه زلب هاي همه دور شدست،كاش مي شد كه به

انگشت نخي مي بستيم،تافراموش نگردد كه هنوز انسانيم

۲۰۰   شاملو:ايستادگي كن تا روشن بماني شمع هاي افتاده

خاموش مي شوند.

ما خدا را گم مي كنيم...در حالي كه او در كنار نفس هاي ما جريان دارد.

خدا اغلب در شادي هاي ما سهيم نيست.

تا به حال چند بار خوشي هايت را آرام وبي بهانه به او گفته اي؟

تا به حال به او گفته اي كه چقدر خوشبختي؟؟؟

كه چقدر همه چيز خوب است ؟كه چه خوب كه او هست؟

خدا همراه هميشگي سختي ها وخستگي هاي ماست.

زماني كه خسته ودرمانده به طرفش مي رويم  خيال مي كنيم 

تنها زماني كه به خواسته هاي خود برسيم او ما را ديده وحس كرده اما....

گاهي بي پاسخ گذاشتن برخي از خواسته هاي ما نشانگر

  لطف بي اندازه او به ماست.خورشيد را كه باور دارم حتي اگر نتابد.

به عشق ايمان دارم حتي اگر آن را حس نكنم.

به خدا ايمان دارم حتي اگر سكوت كرده باشد.

خدايا گاهي حجم درونم از وجودت تهي مي شود،آن وقت من مي مانم

وتنهايي ودلتنگي ،درها ديوار مي شوند ونگاه ها سنگين دلخوشي

يك آرزوي دور از دسترس مي شود واميد نااميد.

يه كم دلتنگي

1-اگر زمين گرد نبود  بايد مي رفتم تا آخر دنيا را پيدا كنم

اما حالا فهميده ام هرجايي كه مي تواند آخر دنيا باشد

حتي همين خيابان كه كودكي هايمان درآن رفت وبرنگشت.

2_ما هميشه وقتي به جايي مي رسيم كه ديگر نمي توانيم كاري كنيم

دست به سوي كسي برمي داريم كه هميشه مراقب  ونگرانمان است

چه كنيم  بي وفاييم ..وچقدر سرشار معرفت ومهرباني هستي....خدا من.

3_نه چتر با خودت داشتي،نه چمدان ،عاشقت شدم،از

  كجا بايد مي فهميدم مسافري؟!

4_اگرخداوند انساني را مي شكند مي خواهد از

خرده هايش چيزي نو بسازد.

5_ برخي عيب نديده را فرياد مي زنند ،برخي مي بييند

وخاموشند،درود براين سكوت

۱۹۹

واژه واژه

سطر سطر

صفحه صفحه

فصل فصل

گيسوان من سفيد مي شوند

همچنان كه سطرسطر

صفحه هاي دفترم سياه مي شوند

               &&&

خواستي كه با تمام حوصله

تارهاي روشن وسفيد را

رشته رشته بشمري

گفتمت كه دستهاي مهرباني ات

در ابتداي راه

خسته مي شوند

گفتمت كه راه ديگري

انتخاب كن:

دفترمرا ورق بزن!

نقطه نقطه

حرف حرف

واژه واژه

سطر سطر

شعرهاي دفتر مرا

موبه مو حساب كن!

                         زنده ياد قيصر امين پور

يكي ديگه از شعرهاي دوست داشتني استاد قيصر امين پور

چقدر زيبا سرودند واي كه چه افسوس مي خورم وقتي شعرهايش

را مي خوانم آنقدر آرام ميشوم كه اشك ها راهشان را مي جويند

وجايي براي هيچ چيز نمي گذارند شعرهايي پراز مهرباني 

شعرهايي پراز حرف وپراز زندگي،پراز واقعيت وپراز افسوس

بخاطر نبودنت ونبودنت ونبودنت 

ويكتور هوگو:همه لحظه ها زيبايند،فقط تو بايد پذيرا وتسليم باشي

همه لحظه ها نعمتند فقط تو بايد قادر به ديدن باشي، همه لحظه ها

ميمون ومباركند،اگر تو بخواهي

 ۱۹۸

به كلينيك خدا رفتم تا چكاپ هميشگي ام را انجام دهم.

فهميدم كه بيمارم...........

خدا فشار خونم را گرفت،معلوم شد كه لطافتم پايين آمده.

زماني كه دماي بدنم را سنجيد،دماسنج 40درجه اضطراب

نشان داد.آزمايش ضربان قلب نشان دادكه به چندين گذرگاه

عشق نياز دارم ،تنهايي سرخرگ هايم را مسدود كرده بود...

وآنها ديگر نمي توانستند به قلب خالي ام خون برسانند.

به بحش ارتوپدي رفتم چون ديگر نمي توانستم با دوستانم باشم

وآنها را درآغوش بگيرم .براثر حسادت زمين خورده وچندين

شكستگي پيدا كرده بودم.........

فهميدم كه مشكل نزديك بيني هم دارم،چون نمي توانستم

ديدم را از اشتباهات اطرافيانم فراتر ببرم.

زماني كه از مشكل شنوايي ام شكايت كردم معلوم شد كه مدتي

است كه صداي خدا راآنگاه كه در طول روز با من سخن مي گويد

نمي شنوم..............!

خداي مهربان براي همه مشكلات به من مشاوره رايگان داد ومن به

شكرانه اش تصميم گرفتم از اين پس تنها از داروهايي كه در كلمات

راستينش برايم تجويز كرده است استفاده كنم:

*×هر روز صبح يك ليوان قدرداني بنوشم.

*×قبل از رفتن به محل كار يك قاشق آرامش بخورم.

*×هرساعت يك كپسول صبر،يك فنجان برادري ويك ليوان فروتني بنوشم.

*×زماني كه به خانه برمي گردم به مقدار كافي عشق بنوشم.

*×وزماني كه به بستر مي روم دو عدد قرص وجدان آسوده مصرف كنم.

اميدوارم خدا نعمت هايش را برشما سرازير كند:

@رنگين كماني به ازاي هر طوفان

@لبخندي به ازاي هر اشك

@نغمه اي شيرين به ازاي هر آه

@واجابتي نزديك براي هر دعا

جمله آخر:عيب كار اينجاست كه من«آنچه هستم»را با «آنچه بايد باشم»

اشتباه مي كنم،خيال مي كنم آنچه بايد باشم هستم،در حاليكه آنچه هستم

نبايد باشم.

ميلاد با سعادت كريمه ي اهل بيت،شفيعه روزجزا

اشوه عشق وايثارفاطمه معصومه(س) وروز دختر مبارك

۱۹۷

آسمان ،آبي تر

آب،آبي تر

من در ايوانم،رعنا سرحوض

رخت مي شويد رعنا

برگها مي ريزد

مادرم صبحي مي گفت:

                 موسم دلگيري ست

من به او گفتم: زندگاني سيبي است

                گاز بايد زد با پوست

زن همسايه در پنجره اش

            تور مي بافد

                 مي خواند با خود

من«ودا»مي خوانم،گاهي نيز

طرح مي ريزم سنگي،مرغي،ابري

آفتابي يكدست

تازه لادنها سربر زده اند

سارها آمده اند

من اناري را مي كنم دانه

             به دل مي گويم:

خوب بود اين مردم

           دانه هاي دلشان پيدا بود

مي پرد در چشمم آب انار

             اشك مي ريزد

مادرم مي خندد

    رعنا هم

                 سهراب سپهري    

*شايد اين شعر را خوانده باشيد ولي نمي دونم چه حسي مجبورم

كرد آپش كنم شايد اون مهربوني ها ي قديم تو خونه هاي قديمي..

دانه كردن انار،سرحوض نشستن ورخت شستن،ريختن برگ تو حوض

چقدر دوست داشتني بودي سهراب"

*يكي از نمونه هاي شعر نو"

*صبح اتفاق آراميست فقط گنجشك ها آن را شلوغ مي كنند.

۱۹۶

معلم پاي تخته داد ميزد وصورتش از خشم گلگون ودستانش

به زير پوششي از گرد پنهان بود.اماآخركلاسي ها بين خود

لواشك تقسيم مي كردند وآن يكي در گوشه اي ديگر مجله

را ورق ميزد ،معلم با خطي خوانا بر روي تخته تساوي را چنين

نوشت:يك با يك برابر است.از ميان شاگردان يكي از پابرخاست.

وبه آرامي گفت:تساوي، اشتباهي فاحش ومحض است .

نگاه بچه ها نگه به يك سو خيره گشت ومعلم مات برجا ماند.

و او پرسيد:اگر يك فرد انسان واحد يك بود،آيا باز يك برابر يك

بود؟معلم خشمگين فرياد زد:آري برابر بود.او با پوزخندي گفت:

اگر يك فرد انسان واحد يك بود:آنكه زور وزر به دامن داشت

بالا بود وآنكه قلبي پاك ودستي فاقد زر داشت.......پايين بود اگر يك

فرد انسان واحد يك بود!آنكه صورت نقره گون چون مه مي داشت

بالا بود وآن سيه چرده كه مي ناليد پايين بود.........؟!

اگر يك فرد انسان واحد يك بود اين تساوي زيرورو مي شد.

حال مي پرسم:اگر يك برابر يك بود...نان ومال مفت خوران از كجا

آماده مي گرديد؟يا چه كسي ديوار چين را بنا مي كرد...............؟

يك اگربا يك برابر بود پس كه پشتش زير بار فقر خم مي شد؟

يا كه زير ضربت شلاق له مي گشت؟يك اگر با يك برابر بود پس

چه كسي آزادگان را درقفس مي كرد؟

معلم ناله آسا گفت:بچه ها در جزوه هاي خويش بنويسيد

يك با يك برابر...............نيست.

باد مي خواهد ثابت كند كه دست پنجره به دست اوست

چشمانم را تنگ مي كنم و هل مي دهم پنجره را باخشم

خنده اي مي كند باد از ته دل وپنجره بازمي شود باز

باد با شادي مي رقصد در اتاق تنهايي من.....

پادشاه فصل ها پاييز.

۱۹۵

آن كس كه درد عشق بداند

اشكي براين سخن بفشاند

اينسان كه ذره هاي دل بي قرار من

سردر كمند عشق تو،جان در هواي توست

شايد محال نيست كه بعد از هزار سال

روزي غبار مارا،آشفته پوي باد

در دوردست دشتي از ديده ها نهان

بر برگ ارغواني

                      پيچيده باخزان

ياپاي جويباري

                  چون اشك ما روان

پهلوي يكديگر بنشاند

مارا به يكديگر برساند

                                  فريدون مشيري

**خوشحالم كه بردم چون كسي رو از دست دادم كه دوستم نداشت

خوشحالم كه باختي چون كسي رو از دست دادي كه دوستت داشت.

اگر براي نيامدنت بي پروبالي را بهانه مي كني،

سالهاست كه در امتداد نگاه مهربانت تو را جستجو

مي كنم كه از كدامين راه مي آيي؟

ومن كه دقايقم را بي صداي دستانت به يادها مي سپارم

براي بوييدن تو،نه،عشق هرگز كافي نيست كه واژه ها

چقدر ناقص اند وتو چه اندازه كامل!

اي كاش واژه اي بيش از عشق مي دانستم كه بگويم چه

آسان مي شود در بين ابر نگاهت تابيد ونباريد...!

ومن كه عاشقانه عاشقم براي بودن در بين دستانت

لفظ عشق ،نه، هرگز كافي نيست.

 * ۱۹۳

نالد به حال زار من،امشب سه تار من

   اين مايه تسلي شبهاي تار من   

  اي دل زدوستان وفادار روزگار

جزسازمن نبود،كسي سازگار من                                 

در گوشه غمي كه فراموش عالمي است

من غمگسار سازم و او غمگسار من                               

چون نشترم به ديده خلد نوشخند ماه

  يادش يخير ،خنجرمژگان يار من                         

اختر بخفت وشمع فرو مرد وهمچنان

بيدار بود ديده شب زنده دار من                          

من شاهباز عرشم ومسكين تذرو خاك

 بختش بلند نيست كه باشد شكار من                        

جزخون دل نخواست نگارنده سپهر

  برصفحه جهان،رقم يادگار من                    

من شهريار ملك سخن بودم ونبود

جز گوهر سرشك،در اين شهر، يارمن

                                       «  شهريار»

نمونه اي از شعر كلاسيك

* ۱۹۲

روز بزرگداشت شهريار ..روز شعر وادب فارسي